هرندی ؛ زخمی بر پیکر تهران / ساقی انگلیسی در قلب پایتخت – آژانس مهر اخبار ایران و جهان

خبرگزاری مهر؛ گروه جامعه_ فاطمه میرزا جعفری: دروازه غار ؛ این نام یکی از دروازه های قدیمی تهران است که در اطراف حصار نصیری (حصاری که در زمان حکومت ناصرالدین شاه قاجار در اطراف شهر تهران ساخته شده بود) قرار داشت ؛ محله ای که دروازه یا غار ندارد ، اما آسمان آبی آن دودی است و خاک سرزمینش مرطوب با جعبه ای از رویاها ، دیوارهای محله اش سیاه شده و تا آنجا که می خواهید فقیر است ؛ کودکان نیم قد در خیابانهای باریک پشت در میان ساختمانهای مخلوط با سنت و مدرنیته ، خانه های فرسوده و نیمه کاره ، کودکان کار و بی سرپرست ، زنان خیابانی ، اعتیاد ، قاچاق مواد مخدر و حتی کودکان بی دفاع. همه این مشکلات نه در نقاط دور افتاده و نه در حومه شهر ، بلکه در قلب پایتخت ، منطقه هرندی ، که یکی از قدیمی ترین نقاط تهران است ، چهره ای تیره و تلخ دارد.

درب آفت زنان سوزان
مدتها بود که نام این محله را شنیده بودم و می دانستم که بستری برای بسیاری از آسیبها و مشکلات اجتماعی وجود دارد ، تصاویری که شاید فقط در فیلمهای تلخ یا وحشتناک دیده اید ، اما آن تصاویری که ممکن است تلخ باشد من و شما و ترسناک این است که داستان زندگی افرادی را که بیشتر عمر خود را در پایتخت می گذرانند ، روایت کنم. در ابتدا بیش از نیم ساعت طول کشید تا یک ماشین به هرندی بیابم. گفتم تقریباً همه جا وسط هرندی فرود می آیم ، مقصد خاصی ندارم. راننده نگاهی عاقلانه به صفیه انداخت ، که فکر می کنم تمام اشتباهاتی را که هرگز در زندگی مرتکب نشده بودم به من نسبت داد ، زیرا بعد از چند دقیقه گفت: “دخترم ، از هر کجا که هستی برگرد. برو پیش خانواده ات. آنجا مکان خوبی وجود ندارد “من می روم ، لطفاً فقط آن را برای من بفرستید ؛ راننده دیگر چیزی نگفت و به راه خود ادامه داد. چند دقیقه بعد سر و صدا را در خیابانی که ما بودیم دیدم.

من در کوچه پس کوچه های هرندی دنبال سوراخ می گردم
از ماشین پیاده شدم و خود را در میان انبوهی از اتومبیل ها و موتورسیکلت ها دیدم که بارهایی روی سرشان بود. می توانید صدای مرا در مغازه ها ، سخت افزار فروشی ها و ساخت در و پنجره بشنوید ، هیچ خبری از مغازه های معمول در شهر ندارم ، من مقصد خاصی ندارم ، چیزی مانند پروتکل بهداشتی ، هیچ کس با ماسک ندارم. سنگ مشکلات زندگی و آسیب های اجتماعی به قدری بر دوش مردم افتاده که توانایی تنفس آنها را سلب کرده است. وارد یکی از کوچه ها می شوم ، کوچه های باریکی که دو طرف آن را ساختمانهای قدیمی و جدید احاطه کرده اند ، ساختمانهایی با آجرهای سه اینچی پوشانده شده ، پرده های قدیمی پشت آنها ، و خدا می داند پشت پرده چه می گذرد ؛ وقتی به وسط کوچه می رسم ، ترس عجیبی در قلبم می نشیند تا اینکه در آن لحظه در کوچه عابر پیاده ای پیدا می کنم. به ساعتم نگاه می کنم ؛ کمی جلوتر ، چند جوان را می بینم. یکی از آنها روی یک موتورسیکلت معمولی نشسته است. چند جوان دیگر در حال آموزش هستند. ظاهرم رو عوض کردم حالا من از نزدیک ظاهر او را دیدم ، او شش لباس پوشیده بود. شلوار جیبی که چاقویی از آن بیرون زده است ؛ بلوز اسپرت پوشیده ، زنجیری دور گردن ضخیم خود دارد ، چانه اش نامنظم است و موهایش آنقدر ژول زده است که انگار به تازگی از دستشویی بیرون آمده و با لبخند دندان های زرد خود را به من نشان می دهد و یک دزد ، او می گوید: “شما چیزی آبجو می خواهید. “هر کاری که می خواهید در خدمت من باشید.” من کمی شجاعت دارم ، می دانم که آنها نباید بفهمند که من ترسیده ام ، لحن صدایم را تغییر می دهم و می گویم: “من چیزی برای مهمان می خواهم ، که وقتی بیرون می آییم تا برویم ، به طور خلاصه ، من می خواهم کیسه را کنار بگذارید. “مرد جوانی که اکنون نامش را از سلام چند رهگذر دیگر آموخته ام ، عباس نام داشت:” این کار من نیست. من دارو دارم. “

دیگر نمی دانستم آن نامه ها چیست. با همان لحن گفتم: “بله ، من سوراخ می خواهم.” نفس راحتی می کشم تا از آنها جدا شوم ، بدون آنکه بدانم در راه مقصد وحشتناک تری هستم. به کوچه رسیدم. به انتهای کوچه نگاه کردم. دیوارهای خانه که با آجرهای سه اینچی پوشانده شده بود ، سیاه شده بود. وقتی به من نزدیک شد ، جلوی او را گرفتم و به مردی به نام احمد نزدیک شدم ، مردی لاغر با موهای ژولیده ، صورت سیاه و دودی و چشمان زرد که برای نشان دادن خانه دست دراز کرد ؛ یک بسته سفید کوچک در دست داشت. خدا می داند چه بلایی سر مهماندار آمد.

اگر برای اولین بار مهمان هستید!
به خانه انتهای کوچه رسیده بودم و باید وارد می شدم تا ببینم در هرندی چه می گذرد. خانه به شکل خانه های قدیمی بود که در سریال های قدیمی دیده بودم. زندگی بارها و بارها تکرار شد ؛ در ابتدای ورود من ، مردی با صورت چهار شانه ترسناک جلوی من ایستاد تا ببیند با چه کسی کار می کنم. وقتی این را شنید ، از من خواست ماسک خود را بردارم و صورتم را ببینم. “مرد دیگری در گوشه حیاط مسئول کتاب بود. صندوقدار ما روبرو بود. چندین دستگاه خودپرداز در جلوی او قرار داشت. اگر این اولین مهمان ما است ، به این معنی است که من مجبور نیستم هزینه ای پرداخت کنم هزینه ؛ اینجا من جنگ تریاک را به یاد آوردم.

قصابی های انگلیسی در قلب پایتخت
در سال 1842 ، انگلیسی ها این محصول را به دلیل علاقه زیاد به نوشیدن چای از چینی ها خریداری کردند و در عوض تریاک را از مزارع کوکناری که در هند داشتند در اختیار چینی ها قرار دادند. در واقع ، انگلیسی ها چینی ها را به بردگی گرفتند تا مشتریان خود را از دست ندهند ، و بدین ترتیب یک تجارت دو طرفه سودآور شکل گرفت. حتی در حال حاضر ، قصاب های انگلیسی در حال خرید و فروش مواد مخدر در قلب پایتخت هستند و جوانان را گرفتار می کنند که بنا به دلایلی برای اولین بار با تهیه رایگان دارو در این بلای بی خانمانی قرار می گیرند.

در حالی که منتظر بودم تا مواد برای من آورده شود ، این فرصت را داشتم که خانه را از نزدیک ببینم. چند نفر دیگر گوشه حیاط نشسته بودند و سیگار می کشیدند. او گفت: “من کسی را نمی بینم که مواد مصرف کند. برو بیرون. “اعتیاد نمی تواند زیبایی او را از بین ببرد. مژه های بلندش سر جایش بود. او چشم های قهوه ای روشن داشت که زرد بود. حوصله اش سر رفته بود ، نامش را پرسیدم ، روسری خاکستری ام را بیرون آوردم و گفتم:” مهنازم ! از او پرسیدم به چه چیزی معتاد هستی و سیگاری را که در دست داشت خاموش کرد و گفت: “من در سن 20 سالگی عاشق پسر همسایه شدم و مادر و پدرم به شدت مخالفت کردند که با او ازدواج نکنم ، اما من اصرار کردم حالا مهناز مسیر تاریک اعتیاد نیز باقی مانده بود ، من از دور با صدای جوانی به خودم آمدم که می گفت: “آبجو شما خیس است” ، او یک بسته کوچک جلوی من داشت. مشتری تغییر کرد ، اما من ، کسی که نمی خرید ، گفت بله ، “بسیار خوب. برای آخر هفته مقداری از آن را برای من بیاورید. من یک شماره به او می دهم و او را از خانه بیرون می کنم ؛ به نظر می رسد این خانه پایان جهان است ، مردم در معتقد است که بازگشتی وجود ندارد و در مرداب اعتیاد گیر کرده اند. “

در راه بازگشت ، در کوچه پس کوچه های هرندی ، دو جوان را می بینم. آنها سن ندارند ، اما جایی برای سیگار کشیدن ، هدفون گذاشتن و در دود غرق شده اند ، درست جلوی خانه در کوچه دیگری. اگر گوشه ای باشد که خبری از قصاب ها نباشد ، از پارچه ای کم رنگ ساخته شده و شخصی زیر آن می خزد. دوچرخه نشسته و منتظر مشتریان خود است ، چهره این کوچه ها و محله ها آنقدر بی ادب است که زنی نمی تواند پا به آن بگذارد ، اما بین آنها صدای خنده و بازی پسران ، پسران در محله ای مملو از آسیب های اجتماعی به گوش می رسد که آیا آنها برای تحقق رویاهای خود تلاش می کنند آنها خودشان هستند ، اما چند نفر از آنها می توانند رویاهای خود را در مورد این محله و دام اعتیاد به واقعیت تبدیل کنند ، خدا می داند!